ده گروه برتر سبک آلترناتیو راک که باید آن ها را بشناسید

۱۰- آلیس این چینز (Alice In Chains)

گروه آلیس این چینز

شاید اگه لیست رو در مورد گروه‌های گرانج راک می‌نوشتم، آلیس این چینز رتبه‌ی خیلی بهتری می‌گرفت. ولی خب، متاسفانه این لیستِ آلترناتیو راک هستش و رغیب‌های سرسختی برای این گروه وجود داره.

آلیس این چینز سال ۱۹۸۷ توی سیاتل تاسیس شد و تا به امروز هم فعالیتش ادامه داره. که اتفاقا همین چند روز پیش تک آهنگ جدید دادن. آلیس این چینز چیزی شبیه اسطوره‌س برای موسیقی راک و متال. کمتر گروهی به این درجه از محبوبیت بین طرفدارهای راک رسیده و سی و یک سال تونسته توی اوج بمونه. اسم این گروه، همیشه با اسمِ لین استیلی (Layne Staley)، وکالیست اول گروه، گره خورده. استیلی تقریبا شعر بیشتر ترانه‌های آلیس این چینز رو نوشت و با صدای فوق‌العاده‌ش اون‌ها رو اجرا کرد. این خواننده‌ی فوق‌العاده متاسفانه سال ۲۰۰۲ به خاطر مصرف همزمان کوکائین و هروئین فوت کرد. بیشتر دوست‌های لین استیلی اعتقاد دارن که این کارش خودکشی بوده. بعد از مرگ لین، چندسالی گروه فعالیت نداشت تا اینکه سال ۲۰۰۵، ویلیام دووال جای اون رو توی گروه گرفت.

به نظرم آهنگ‌های آلیس این چینز یک مالیخولیایی خاصی توی خودشون دارن(دقیقا مثل همه بندهای گرانج دهه‌ی نود!). آهنگ‌هایی که خیلی راحت می‌تونین عصر یه روز تابستونی اون‌ها رو بزارین و به زندگیتون فکر کنین. اشعارِ فلسفی و گیج‌کننده، گیتار بیسی که یک ریتمو بارها و بارها تکرار می‌کنه و فریاد‌های هیستریک و مواجِ لین استیلی و ویلیام دووال. بعید می‌دونم نیازی باشه کسی از راک و متال خوشش بیاد تا از آهنگ‌های آلیس این چینز لذت ببره.

۹-ناین اینج نیلز (Nine Inch Nails)

گروه ناین اینج نیلز

تقریبا هر چیزی که در مورد ناین اینچ نیلز بنویسیم، عملا مربوط به ترنت رزنر (Trent Reznor) می‌شه. مغز متفکر و همه کاره‌ی بند که اتفاقا از بزرگان موسیقی دنیاس.

N.I.N یا همون ناین اینچ نیلز، سال ۱۹۸۸ به دست ترنت تاسیس شد و توی حیاتِ سی ساله‌ش، بیشتر از چهل عضو مختلف داشته. به نوعی می‎شه گفت جز رزنر، هیچ عضو ثابتی توی این گروه نبوده.

عمده‌ی شهرت ناین اینچ نیلز، به ترانه‌ی Hurt (آسیب) برمیگرده. ترانه‌ای که سال ۱۹۹۴ منتشر شد تونست اسمش رو سر زبون‌ها بندازه. این آهنگ تونست جایزه‌ی گرمی بهترین آهنگ راک رو ببره و به سرعت تبدیل به بخشی از فرهنگ عامه‌ بشه. نکته‌ی جالب در مورد آهنگ Hurt کاور شدنش به دست یکی از بزرگ‌ترین خواننده‌های تاریخ، جانی کشه. جانی کش این آهنگ رو چند هفته پیش از مرگش بازخوانی کرد و الحق که تک‌تک بخش‌های آهنگ به زندگی جانی کش مربوط می‌شد.

رزنر سال ۲۰۱۱ تونست اسکار بهترین موسیقی متن رو برای فیلم شبکه‌ی اجتماعی (The Social Network) ببره و همون سال از نظر مجله‌ی تایمز تبدیل به بیست و نهم مرد قدرتمند دنیا بشه.

ترانه‌های ناین اینچ نیلز، به طرز عجیبی فضای مریض دارن. در حدی که من به شخصه، سخت می‌تونم یکی از آلبوم‌های گروه رو کامل و پشت سر هم گوش بدم. اشعار نامفهوم و گیج کننده که معنی‌های دوپهلو دارن، اشارات زیاد به اتفاقات تاریخی و سیاسی و آمبینت تاریک از نشونه‌های ترانه‌های این گروهه.

۸- وایت استریپیس (The White Stripes)

گروه وایت استریپیس

یکی از جذاب‌ترین گروه‌های راک قرن بیست‌ویکم، وایت استریپیسه. گروهی که هر جور حساب کنیم تمام موفقیت‌هایی که یه گروه راک می‌تونست به دست بیاره رو به دست اورد.

این گروه سال ۱۹۹۷ تاسیس شد و سال ۲۰۱۱ متاسفانه منحل شدن. البته جک وایت (Jack White) به عنوان هنرمندِ سولو به موفقیت‌هاش ادامه داد و امسال با آلبوم جدیدش دوباره توجه رسانه‌ها رو جلب کرد.

وایت استریپیس به نظرم یکی از قوی‌ترین گروه‌های راک توی اجراهای زنده‌س. صدای جک وایت موقع اجرا هیچ‌وقت کم و کسری نداره. فرقی نمی‌کنه این اجرا توی مراسم گرمی باشه یا وودستاک، جک وایت همیشه شگفت انگیزه.

نکته‌ی قابل توجه در مورد گروه وایت استریپیس، استفاده نکردن از گیتار بیس برای ترانه‌هاس. همین استفاده نکردن از سازهای معمول، باعث شده حالت آوانگارد و مینی‌مال به خودشون بگیرن و درک بعضی از آهنگ‌هاشون یکم سخت‌تر از حدی باشه که بهشون می‌خوره.

۷- آر.ای.ام (R.E.M)

گروه آر.ای.ام

در یک کلام، آر.ای.ام فوق العاده‌س! کمتر گروهی رو می‌شناسم که بتونه با ترانه‌هاش بخندونه، گریه بندازه، افسرده‌ کنه و آخر سر، حتی بشه با ترانه‌هاش رقصید!

آر.ای.ام همه چی داشت. وکالیست قوی، نوازنده‌های چیره‌دست، تهیه‌کننده‌های باهوش و… این گروه سال ۱۹۸۰ تاسیس شد و متاسفانه، مثل گروه وایت استریپیس سال ۲۰۱۱ با موافقت اعضاش منحل شد.

شاید دلیل اینکه آر.ای.ام نتونست رتبه‌ای بهتر از هفتمی رو توی لیستم بگیره، نبود نوآوریه! اون‌ها گیتار پاپ رو وارد موسیقی زیرزمینی کردن. درسته برای اون زمان کار عجیب و مغایر حرکات معمول پانک بود، ولی از حق نگذریم، بالاخره یه روز گیتار پاپ وارد این بخش از موسیقی می‌شد! ترانه‌های آر.ای.ام احساسات مختلفی دارن، اما وقتی که یکم روی اون‌ها دقیق بشین، متوجه شیوه‌ی ثابتِ خوندن مایکل اسمتپ (Michael Stipe) می‌شین. چیزی که یکم اذیت کننده‌س.

۶-ساوندگاردن (Soundgarden)

گروه ساوندگاردن

قبل از هر چیزی باید اعتراف کنم که من طرفدار سفت‌وسخت ساوندگاردن و کریس کرنلم! به نظرم تک‌تک ترانه‌هاشون شاهکارن و می‌شه هزاران بار گوش داد بی‌اینکه خسته‌کننده و تکراری بشن. ساوندگاردن از سال ۱۹۸۴ تا ۲۰۱۷ شش آلبوم منتشر کرد که تمام اون‌ها تونستن توی چارت راک به رتبه‌ی اول برسن. سال ۱۹۹۴ آهنگ خورشید سیاه چال (Black Hole Sun) تونست به محض انتشار جای خودش رو بین آهنگ‌های قدرتمند راک باز کنه. آهنگی که به نظرم حتما هر کسی دست کم یکبار باید گوش بده و صدای قدرتمند کریس کرنل رو حس کنه.

متاسفانه وکالیست بندِ ساوندگاردن سال ۲۰۱۷ میلادی به علت افسردگی خودکشی کرد و بعد از حدودِ سه دهه فعالیت موسیقیایی، زندگیش رو خاتمه داد. کرنل یکی از بزرگترین خواننده‌های راک تاریخ بود و رِنج‌های صداش تنوع قابل توجهی داشتن.

تمِ آهنگ‌های ساوندگاردن هم حالتِ مالیخولیایی و افسرده دارن(کافیه چندتاشونو گوش بدین، دلیلِ خودکشی کرنل رو درک می‌کنین.). بر خلاف بیشتر گروه‌های آلترناتیو راک، ساوندگاردن چندان اهل ریتم تند نبود و ترجیح می‌داد ملودی ترانه‌ها، به شعر و صدای کریس کرنل بخورن.

۵-آرکتیک مانکیز (Arctic Monkeys)

گروه آرکتیک مانکیز

بله! جوون‌های نابغه‌ی انگلیسی توی این لیست بالاتر از پیرمرد‌های مبتکر آلترناتیو راک قرار گرفتن! فقط دوازده سال از منتشر شدن اولین آلبوم آرکتیک مانکیز گذشته، ولی فقط کافیه که اسمشونو توی گوگل سرچ کنین، اخبار لحظه‌ای از فعالیت‌های گروه براتون لیست میشه. این نشونه‌ی محبوبیت عجیب این بند انگلیسیه.

آرکتیک مانکیز راه طولانی جلوی خودشون دارن. همه‌ی اعضای گروه به تازگی وارد دهه‌ی چهارم زندگیشون شدن، این یعنی ما می‌تونیم امیدوار باشیم اگه اتفاق عجیبی نیوفته، چند سال دیگه هم شاهد فعالیتشون باشیم و این به نظر من خبر خوبیه. نکته‌ی قابل توجه در مورد این گروه، روندِ پیشرفتیه که داشته. آلبومِ اول گروه به اسم هرچی که مردم بگن در موردم، من اون نیستم (Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not) سطح واقعا بالایی داشت. ولی گروه هم با هر آلبومی که منتشر کرد تونست سطحش رو بالاتر ببره و بهتر از آلبوم قبلی باشه.

تمِ معمولِ گروه آرکتیک مانکیز، تمایل زیادی به ریتم‌های پرسرعت و خوندن اشعار تهاجمی داره. الکس ترنر (وکالیست گروه)، در کمالِ جدیت، ترانه‌های نسبتا طنز هم می‌خونه و توی اون‌ها از مجله‌های معتبر گرفته تا سیاستمدارها رو مورد عنایت قرار می‌ده.

به نظرم به هیچ عنوان ترانه‌های این گروه رو از دست ندین.

۴-نیروانا (Nirvana)

گروه نیروانا

برای رتبه‌ی نیروانا توی این لیست، خیلی با خودم کلنجار رفتم. مطمئنا نیروانا ترانه‌های خوبی داره و ارزش وقت گذاشتن رو داره. ولی از حق نگذریم، اگه اینقدر روی کرت کوبین (Kurt Cobain) تبلیغ نمی‌شد چند نفر می‌شناختشون؟ چند ساله که هممون می‌بینیم نیروانا تبدیل شده به یک نماد تجاری، لوگوی گروه رو روی لباس کسایی می‌بینیم که احتمالا به عمرشون آلترناتیو راک گوش ندادن و هیچ وقت هم توجه نکردن نیروانا در مورد چه چیزی می‌خونه. شاید این تجاری شدن عجیب گروه بعد از فروپاشی، کمی اذیت کننده‌س.

البته لازمه بگم، نیروانا قبل از اینکه کمپانی‌های طراحی مد ازش استفاده‌ای جز گوش دادن پیدا کنن، واقعا مشهور بود. بیشتر لیست‌هایی که در مورد محبوب‌ترین آرتیست‌های تاریخن، نیروانا رو جزوِ ده‌تای اول دارن و فروشِ آلبوم‌هاشون نشون‌دهنده‌ی این محبوبیته.

کرت کوبین، وکالیست نیروانا، سال ۱۹۹۴ بعد فرار از مرکز ترک اعتیاد، با شلیک گلوله به صورتش خودکشی کرد. تراژدی مرگ کوبین سالیان زیاده که توی ذهن طرفدارهای راک باقی مونده و چند فیلم و مستند در مورد این خواننده ساخته شده.

تمِ ترانه‌های نیروانا از آروم و افسرده‌کننده تا حس‌وحال پانک‌های آنارشیست رو پوشش می‌ده. کوبین خیلی‌ وقت‌ها با صداهای ناهنجار و فریاد کلمات نامفهومی رو داد می‌زنه و بعضی وقتا شعرهای فلسفیش رو با صدای آروم و ملایم می‌خونه. به نظرم نقطه‌ی قوت اصلی نیروانا، واقعی بودنه! اونا در مورد چیزی که ازشون می‌خوان نمی‌خونن، بلکه در مورد احساسات و زندگیشون ترانه می‌سازن و می‌شه تک‌تک اون‌ها رو درک کرد.

البته لازمه به ذکره، بعد از مرگ کوبین و فروپاشی نیروانا، دیو گرول (Dave Grohl) گروه فو فایترز (Foo Fighters) رو تاسیس کرد که به جرئت می‌شه گفت موفقیت‌های بیشتر به نسبت نیروانا داشت. ولی متاسفانه توی رتبه‌ی یازدهم این لیست قرار گرفت و نشد در موردش بنویسم.

۳-یوتو (U2)

گروه یوتو

اصلا نیازی نیست که طرفدار موسیقی راک باشین تا یوتو رو بشناسین. گروهی که رکورد بیست‌وسه جایزه گرمی رو ثبت کرده و پر افتخارترین گروه توی این زمینه‌س. یوتو در حال حاضر بیش از سیصد میلیون نسخه آلبوم و آهنگ فروخته و یکی از پرفروش‌ترین آرتیست‌های حال حاضره.

در مورد گروه یوتو، بهتره به یکسری مواردی که چندان هم ربطی به موسیقی ندارن اشاره کنم. خواننده‌ی گروه، بونو (Bono) سال‌های ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ نامزد دریافت جایزه‌ی صلح نوبل شد. کسی که هیچ‌وقت به وظیفه‌ش به عنوان یک هنرمند تاثیر گذار پشت نکرد. تلاش برای صلح بین ایرلند شمالی و جنوبی، فراهم کردن دارو به صورت رایگان برای بیمارهای آفریقا، لابی‌گری برای بخشش بدهی‌های کشورهای ضعیف، حمایت از مردم کشورهایی که سرکوب می‌شن و تلاش‌های خستگی‌ناپذیر برای صلح بین سودان شمالی و جنوبی از فعالیت‌های این خواننده‌س. مردی که صددرصد لایق احترامه.

یوتو همیشه دغدغه‌های اجتماعی داره. کمتر ترانه‌ای از این گروه دیدم که مفهومِ اجتماعی یا سیاسی نداشته باشه و تلاشی برای بهتر کردن اوضاع نکنه. یوتو جز تلاش‌هاش برای کارهای خیر و بهتر کردن دنیا، واقعا نوازنده‌های خوبی هم داره. توی تک‌تک ترانه‌های یوتو می‌شه نواختن هنرمندانه‌ی گیتار بیس رو به وضوح حس کرد. آدام کلینتون، بیسیست گروه به حدی برای زدن این ساز چیره‌دسته که کمتر نوازنده‌ای رو می‌شه با اون مقایسه کرد.

۲- پرل جم (Pearl Jam Group)

گروه پرل جم

مطمئنا پرل جم یکی از بزرگترین غول‌های فعلی موسیقی دنیا و یکی از بهترین‌های گرانج راکه. کمتر گروهی پیدا می‌شه که نوازنده‌هاش توی سازهاشون به این حد پیشرفته و حرفه‌ای باشن و بتونن توی اجراهای زنده و استودیویی با این میزان از هماهنگی کار کنن. پرل جم به نسبت سه گروهِ بزرگ دیگه‌ی گرانج راک، چند سالی دیرتر کارش رو شروع کرد و سال ۱۹۹۱ اولین آلبوم خودشون به اسم ده (Ten) رو منتشر کردن. با اینکه حدودِ بیست‌وهفت سال از انتشار این آلبوم می‌گذره، هنوز هم جزو بهترین‌های راک حساب می‌شه. آلبومی تماما به زندگی و تفکرات ادی ودر (Eddie Vedder) وکالیست گروه مربوط می‌شه و تک‌تک ترانه‌های اون آلبوم پر از مفهوم هستن.

ترانه‌های پرل جم طیف گسترده‌ای از موضوعات رو شامل می‌شن. ولی چند سالی هست که ترانه‌هاشون به سمت سیاسی شدن رفته. شاید اصلی‌ترین دلیل این اتفاق همکاری‌های گسترده‌ی ادی ودر، با راجر واترز (عضو سابق پینک فلوید) و حضور توی اعتراضات سیاسی باشه.

یکی از مشکلات اصلی پرل جم، افت کردن اون‌هاست. تا حدودی می‎‌شه گفت آلبوم ۲۰۰۶ گروه به اسم پرل جم به این سمت، این گروه هیچ‌وقت نتونست کارهای خوب دهه‌ی نود خودش رو تکرار کنه. البته اینکه گروه دیگه کمتر از قبل کار می‌کنه چند سالی هست که جز یک تک‌ آهنگ هیچ ترانه‌ی جدیدی منتشر نکردن هم توی این موضوع موثره. با این حال، کارهای اول این گروه به حدی خوب و قدرتمند بودن که بتونه جزو سه گروه اصلی آلترناتیو راک باشه.

۱-ردیوهد (Radiohead)

گروه ردیوهد

و بالاخره رتبه‌ی اول! چندان حدس زدن اینکه ردیوهد توی این لیست بهترین گروه آلترناتیو راک شناخته می‌شه سخت نبود. اعضای عجیب‌وغریب ردیوهد اولین سال ۱۹۸۵ کنار هم جمع شدن و گروهی به اسم On A Friday (در یک جمعه) رو تشکیل دادن و چند سالی به صورت محلی توی شهر آکسفورد اجراهای متعددی رو گذاشتن.

اولین کار موفق گروه ردیوهد، به سال ۱۹۹۳ و آلبوم اولشون به اسم پابلو هانی (Pablo Honey) بر می‌گرده که ترانه‌ی چندش‌آور (Creep) تونست جوایز زیادی رو ببره. نکته‌ی جالب در مورد این ترانه، واقعی بودنشه. یکی از چشم‌های تام یورک (وکالیست ردیوهد) تنبلی خفیفی داره که باعث می‌شه کمی چهره‌ش به نسبت بقیه‌ی مردم متفاوت باشه. تام یورک بعد از ابزار علاقه به دختر مورد علاقه‌ش توی سال آخر دبیرستان، با جمله‌ی: تو چندش‌آوری. از سمت اون مواجه می‌شه و شعر این ترانه رو همون روز توی دستشویی دبیرستان می‌نویسه.

موفقیت‌های ردیوهد سال ۱۹۹۷ به اوج رسیدن و با آلبوم اوکی، کامپیوتر (OK Computer) تبدیل به یکی از بزرگ‌های موسیقی راک شدن. ردیوهد همچنان هم یکی از بهترین گروه‌های راک تمام دوران حساب می‌شه و من به شخصه هیچ وقت ازشون ترانه‌ی ضعیف یا حتی متوسط ندیدم. تمام ترانه‌های گروه سطح بالایی دارن و حساسیت زیاد جانی گرینوود(گیتاریست) و تام یورک باعث شده هیچ وقت طرفدارهای ردیوهد ازشون ناامید نشن.

اعضای ردیوهد به صورت انفرادی هم موفقیت‌های زیادی کسب کردن. جانی گرینوود برای ساخت موسیقی متن فیلم‌های خون به پا خواهد شد (There Will Be Blood) و رشته‌ی خیال (Phantom Thread) دوبار کاندید دریافت جایزه اسکار شد. همچنین تام یورک آلبوم‌های زیادی به صورت انفرادی منتشر کرده که بعضی از اون‌ها توی سبک آلترناتیو الکترونیک و بی‌کلام هستن. کارهایی که می‌شه گفت تا حدودی از کارهای ردیوهد تاثیر گرفته‌ن.

این لیست هم تموم شد. امیدوارم ازش لذت برده باشین و بهتون توی شناخت گروه‌های مطرح آلترناتیو راک کمک کرده باشه. در صورتی گروهی به نظرتون باید جایگاه بهتر یا بدتری توی لیست می‌داشت و یا اینکه گروهی باید توی لیست بود که من قرار ندادم، حتما توی قسمت نظرات اون رو بنویسین.

در ضمن پلی‌لیستی از بهترین ترانه‌های آلترناتیو راک رو آماده کردم که چند روز آینده روی وبسایت اسپاتیفای قرار می‌گیره و شما می‌تونین به راحتی ترانه‌های خوب گروه‌های معرفی شده و ناشناخته رو بشنویم